نیمه های شب بود که نجوایی آرام درگوش سیندخت،اورا ازخواب بیدار کرد.چشم گشود وفراوانی ستاره های پراکنده درآسمان مدهوشش کرد.لحظه ای در تماشای آنها محو ماندوسپس امتداد نجوا درپیش گرفت.
ازجای برخاست ودامانش را به دنبال کشاند.ازکنار بستر حصیری سمندش رد شدو پاورچین پاورچین به سو خیمه ای قدم برداشت.
قصد نه خیمه بود ونه رسیدن!تنها به صدا می اندیشید.صدا اورا مسحور کرده وبه دنبال خود می کشاند.
سیندخت،سر به زیر چونان رام شده ای به دنبال نجوا می شتافت.درست کنار عمودخیمه بر زمین زانو زد.صدای آرام زنی را با همه ی وجودش دریافت:
-.و به روزی که مادر از فرزند می گریزد.
ای ,کشاند ,صدا ,آرام ,پاورچین ,نجوا ,به دنبال ,رام شده ,چونان رام ,به زیر ,سیندخت،سر به
درباره این سایت